ölüm..ölmek..bahsedince bile tüylerim diken diken oluyor..ayrılıkların en acısı belki de en güzeli..beni en etkileyen olaylardan bir tanesidir ama..lise zamanları bir arkadaşımla bu konuyu konuştuğumuzda konuya bakış açısı çok hoşuma gitmişti..ölüm beyazdır,saftır demişti..ya da bu yola çıkan bir kaç cümle söylemişti..haklıydı belki de..o kadar da kötü bir şey değildi ölmek..Kerim Tekin ne de güzel söylemiş "kar beyazdır ölüm"diye..bu konunun beni etkilediğini lise zamanı daha çok anladım..neden bu kadar uzun süre sonra farkettin diye sorarsanız ben doğduğumdan beri çok yakınımı kaybetmek ne demek bilmedim..bilmek de istemiyorum..ama kaybetmiş kadar oldum..
lise zamanı sınıfımdan yakın arkadaşım trafik kazasında ablasını kaybetti..haberini duyduğum an yıkılmıştım..ağlıyordum..hem de hiç durmadan..nasıl arkadaşımı arayacağımı düşünüyordum..nasıl konuşacağımı da..bir kaç gün ulaşamadım arkadaşıma..telefon trafiğine kapılıp arkadaşımın ailesinden bir kaç kişinin numarasına ulaşıp öyle aradım..ne diyeceğimi bilemeden telefonun açılmasını soluksuz bekliyordum..evet telefon açıldı..açıldı ama arkadaşım değil annesiyle konuşuyordum..arkadaşıma ulaşamadan "başınız sağolsun" diyerek kapatmak zorunda kalmıştım..ne annesi ne de ben konuşabiliyordum telefonda..bir kaç gün sonra okula arkadaşım geldi..gözyaşlarını tutamıyordu..derste olduğumuzu,ve bana takmış durumda olan hocaya aldırmaksızın yerimden kalkıp onun yanına gittim..avutmaya çalışıyordum..o an ne denilebilirdi ki..sadece sımsıkı sarılıyordum..yanındayım der gibi..tabi o an her zamanki gibi hocam yine beni sinir etmeyi başarmıştı.."kimse ilgilenmesin..biraz ağlasın" demişti..o an öyle duygu karmaşası içindeydim ki cevap vermemek için zor tutuyordum kendimi.."nasıl bir hoca bu ya ne kadar ilgisiz,ne kadar kalpsiz" diyordum içimden..arkadaşıma dersle ilgili sorular sorup durdu..üstüne gitmeye başladı..sinirim iki katına çıkmıştı..kız orda ne halde hoca ne yapıyor diye..ama zamanla hocamın ne yapmaya çalıştığını anlamaya başlamıştım..arkadaşımı hayata bağlıyordu aslında..yarasını iyileştirmek için derse konsantre olmasını sağlıyordu..hocamın bu yaptığını anladıktan sonra çok mutlu olmuştum..ona yardım ettiği için..tabi bunlar olmadan önce arkadaşımı öyle tepkisiz,boş gözlerle etrafa bakarken,sorulan sorulara cevap vermediğini gördükçe sınıfta duramıyordum..koridorun o kocaman penceresine geçiyordum..engel olamıyordum düşen yaşlara..arkadaşımın beni öyle görmesini istemiyordum..ama beni öyle gören bir kaç arkadaşım beni kendime getiriyorlardı..bir kaç gün böyle devam etti..çok etkilenmiştim bu olaydan..ölüm hakkında o ana kadar hiç düşünmemişken çevresindeki insanlara ne çok acı verdiğini gördüm..ve korktum..ölmekten ve ölümden..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder