küçükken ilk öğrendiğim oyunlardan bir tanesi "evcilik oyunu"ydu.o zamanlar pek de bir şey anlamadan oynuyor olsak da bizi hayata hazırlayan en iyi oyun bence..iyi bir eş olabilmeyi,yemek yapmayı,çocuğa bakmayı,evi temizlemeyi,işe gitmeyi..hayattaki bütün sorumluluklarımızı o yaşta üstleniyorduk aslında..çekilmez hayatı çekilir kılıyorduk güle oynaya..kuralları kendimiz koyuyorduk.."hayır o öyle değil bak böyle" gibi cümlelerle birbirimize birşeyler öğretmeye çalışıyorduk..sanki birbirimizden farkımız varmış gibi bilmişlik taslanıyordu..barbie bebeklerle oynarken bile aynı şey söz konusuydu..ama bu sefer başrollerde kendimiz değil bebekleri ele alıyorduk..onlara hayat verip onları yaşatıyorduk..ileride olmasını istediğimiz herşey vardı orda..hayal gücümüzü zorluyorduk..bir kız bir erkek çarpışarak aşık oluyordu..filmlerdeki gibi..sonsuza dek mutlu oluyorlardı..masallardaki gibi..herşey çevremizden alıntıydı aslında..taklit ediyorduk..ettiriyorduk..masumduk ve çok mutluyduk..ama büyüdükçe herşeyin o kadar kolay olmadığını farkettik..biraz daha zoruydu oyunların..yine de üstesinden geliyorduk..geliyoruz..sadece çocukluktaki gibi masum değil insanlar..o zamanın kötüsü bile iyiye zarar veremiyordu bir türlü şimdi ise yerlebir ediyor..artık masal kitaplarının kahramanı değil gerçekte yaşayan birer birey oluverdik..yaşamaya da devam ediyoruz..bakalım sonumuz ne olacak:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder