Herşeyim..:)

evet onu her anlattığımda sözün bittiği yerdeyim..yine..kolay değil çünkü o'nu anlatmak..bana ait ne varsa herşeye sahip olan kişiyi cümlelere sığdırmak,tanıtmak..yaşamak lazım..

o, benim çocukluğum..o, benim doğru yolum..o, benim mantıklı düşünmemi sağlayan kişi yeri geldiğinde acımasızca eleştiren,onu sevdiğim kadar belki de daha fazla beni seven kişi..o, benim yaşama sevincim, mutluluğum,hüznüm,huzum..zaman zaman gözyaşım..güvenim..sonsuzluğum..kısacası benim herşeyim..ablam..
küçükken insan değer kelimesine o kadar önem vermiyor.ve aklı ermiyor çoğu şeye..paylaşımı kabullenemiyor..evet belki şu anda büyüdüm belki zamanla paylaşmayı da öğrendim..ama paylaşma konusunda öğrenemediğim tek şey o'dur birtanecik ablamdır..

aslında ablam dediğime bakmayın siz..öyle aramızdaki ilişki abla-kardeş ilişkisi değildir..daha başkadır..herşeyden bambaşkadır..sevgi,saygı,dostluk,arkadaşlık..biz bütün duyguları yaşarız..o kadar başkadır işte benim için..hiç bir cümle o'nu anlatmalara yetmez..o'nun üzüntüsünü de sevincini de içimde yaşarım ben..onunla ilgili de küçük bir anımız vardır hiç unutamadığım..küçükken bir keresinde komşular varken ablamla tartışmıştık.bağırıyorduk birbirimize..bunun üzerine annem bize az da olsa kızmıştı..ablama kızgın olmama rağmen yanağından dökülen yaşları görünce ben de ağlamaya başlamıştım..ve o'na demiştim ki "sen ağlarsan ben de ağlarım"..şimdi o günü düşündüm de zaman ne çabuk geçmiş..artık bizim için sözler az kalıyor..tek bakışla bile anlayabiliyoruz söylemek istediklerimizi..bir sıkıntımız olduğunu tek bir davranışla anlayıp beraber çözüm yolu üretmeye koyuluyoruz..ablamın en sevdiğim özelliği; vereceğim kararların sonuçlarını hep gözümün önüne sermesidir..bunun üzerine benden seçim yapmamı bekler..genelde ben kalbimin sesini dinlerim..o sırada daha baskın olan duygularım olduğu için..sonucuna üzüldüğümde yine o'nun kollarında avunurum..bir tek o neler hissettiğimi anlayabilir..ancak o beni kendime getirebilir..tek bir sözüyle bütün düşüncelerimi tersine çevirebilir.kötü anlamda değil tabiki..üzgünken mantıklı düşünmemi sağlar..diyorum ya o benim herşeyim..bana o'nu ne kadar seviyorsun diye sorsanız hala küçük bir çocuk gibi kollarımı canım acıyana kadar çok açıp "onu dünyalardan bile çok seviyorum" derim..insan bazı şeyleri kaybetmeden,çok geç olmadan sevdiği insanlara "seni seviyorum" kadar basit , bir o kadar da söylemesi zor olan o iki kelimeyi söyleyebilmeli.ya da benim gibi psikopatlık yapıp onu uyurken izleyip yanağından kocaman bir öpücük kondurmalı..:))