Tek Kişilik Oyun..

Her yeni konuşma açıldığında konu sana gelir diye kendimden vazgeçip soruyu hep karşıya yöneltir oldum..Biliyor musun bu yöntem çok işime yaradı..Bir kaç dakika da olsa senden uzaklaşıp başka şeyleri düşünüp sevinebiliyorum..
    Ve sayende sahnelerin en iyi oyuncusu oldum..Hem de üzgünken mutluymuş gibi sahne makyajı yapanlardan..Üzülecek bir şey yok..Oyunumu oynayıp hayatıma devam ediyorum zaten..Senden biraz daha farklı sadece..
    Sen oynadığım en güzel oyundun..Perdeler kapanalı çok oldu..Ama ben seyircisiz tek başıma oynuyorum oyunumumuzu..

Bilet satışları yok..

Kazancım da yok..

Ama yorulmadan aynı diyalogları tekrarlıyorum..Bir "sen" oluyorum bir "ben".Kendini karşısındakinin yerine koymak böyle bir şey mi yoksa?