söylemek,haykırmak istediğim o kadar çok şey var ki şu günlerde..ama yer,zaman,konum,kişileri seçemezken yapamıyorum,atamıyorum içimdekileri..belki de artık lüzum görmüyorumdur içimdekileri açığa vurmayı..
saat 16.00 sularında dört duvar ve ben yapılan haksızlığa dayanamamıştık..o an itibariyle uzaklaşmak istiyordum..ama nasıl?kimselere görünmeden nasıl başarabilirdim?kısa mesafe diye düşündüğüm yolda bu dönem benim çok zayıf yanlarımı gören arkadaşıma rastladım..bakmıyordum yüzüne anlamasın diye..sadece bir saniye geçti ve dört duvarla aramdaki sırrı farketti..bir şey diyemedim..kollarında avuttu beni..hem dertleştiğim için rahattım hem de kendimi tutamadığım için kendime kızmıştım..o gün desteğini hiç esirgemeyen arkadaşıma sonsuz teşekkürler..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder