26 KASIM 2012

İçimde birşeyler paramparça halde..içimde biriktirdiklerimi sanki yakmışım gibi hepsi kül halinde etrafta, dumanı boğuyor, ateşi içimi kavuruyor..Hiçbir şeyin sonsuz olmadığını öğretmemişler miydi bize? değildi biliyordum da tokat gibi vurdu yüzüme..ardında bıraktığı yıkıntıyı görmez..bilmez..şu sıralar susmakta çok başarılıyım..şimdi neden olmasın? içimdeki çığlıkları susturmak hiç de zor olmamalı..
Aylarca defterim arasında duran mektup, doğru yerini bulmalı artık..paramparça karşımda duruyor işte..bir o bana bakıyor bir ben ona..sanki bana söylemek istediği bir şeyler varmış gibi..bense duymamak için gecenin sessizliğine inat son ses müziğimi dinliyorum..gelebilecek zararları umursamazcasına..